Ik weet het, ik mag blíj zijn dat ik mijn kinderen iedere avond een gezonde maaltijd kan voorschotelen. Maar soms, als ik met mijn kinderen aan tafel zit, dan voel ik me niet zo blij. Nee, ik zou dan het liefst opstaan, discreet mijn autosleutels pakken en vertrekken naar een geheime locatie waar ik nooit meer kleine kinderen hoef te smeken om te eten. Hier zijn 8 dingen die ik denk tijdens het avondeten:
1. Slik nou gewoon door!
Holy crap, hoe lang kan een mens een stuk eten in zijn mond houden? Alsjeblieft, stop met kauwen en slik dat verdomde stukje kip nou gewoon door voordat ik letterlijk mijn haren uit mijn hoofd trek
2. Hoe kan je iets niet lekker vinden terwijl het vorige week nog je lievelinggerecht was?
Zei je vorige week dinsdag niet dat dit echt het lekkerste was dat je ooit gegeten had? En is dat niet de reden waarom ik daarna een shitload voor je heb gekookt zodat je het de rest van de week ook mocht eten? En nu lust je het niet? Zo werkt het niet! Als ik iets zo lekker vind dat het het predicaat “lievelings” krijgt, dan kun je een vrachtwagenlading bij me afleveren en ik zal het allemaal opeten.
3. Serieus, je vindt je eten stinken?
Echt, hoe kan iemand ruiken aan een stukje gebraden kip en een gezicht trekken alsof hij zijn neus in de berg mest van de kinderboerderij heeft gestoken? Hoe kan een stuk pizza in hemelsnaam stinken? Het is brood met saus en kaas! Ik krijg zowat een orgasme als ik deze geuren ruik…
4. hoe kun je vol zitten na drie happen?
Ik bedoel, 15 minuten geleden was je -in jouw woorden- bijna uitgehongerd. Ik liet vervolgens alles vallen om binnen no-time eten voor je op tafel te hebben en dan zit je na 3 happen vól? Hoe kan dat? Vertel het me, daar kun je rijk mee worden! Als ik zo uitgehongerd ben dan kan ik blijven eten tot iemand een interventie instelt, dat doe ik niet, maar ik zou het kunnen.
5. Wat nou, je eten mag elkaar niet aanraken?
Begrijp ik je goed? Dus omdat er op je stukje kip een microgram aardappelpuree zit kun je helemaal niks meer eten? Okay… en je hele maaltijd is verpest om de ketchup stiekem naar een niet-ketchup-zone is gekropen en daar de hele boel heeft besmet? Waar zijn mijn sleutels?
6. En ik doe het nog ook.
Ik ga werkelijk alle ieniemienie stukjes peterselie uit je eten filteren omdat het groen is en omdat je een “lastige eter” bent! Zeuren om een nieuw gerecht omdat de kok het in zijn hoofd heeft gehaald een sjalotje op je bord te leggen? Ik wil zo wanhopig dat je goed eet dat ik het allemaal nog doe ook. Dit is echt serieuze shit. Je zult eten, het maakt me niet uit wat ik ervoor moet doen. De schaamte voorbij, als je maar eet.
7. Alsjeblieft, zeg me niet “laat ze toch gaan” als ze nog niks gegeten hebben.
Ik hoor je wel hoor schoonmoeder. Ik weet dat mijn kind zelf het beste weet wanneer hij voldoende gegeten heeft en dat hij wel zal eten als hij honger heeft. Maar als hij zijn ontbijt overslaat dan veranderd hij in een klein monstertje later in de supermarkt en dan ben jij er niet hé! En als hij geen avondeten eet dan komt hij om 23:00 uur naar beneden -natuurlijk als ik net in slaap ben gevallen- omdat hij honger heeft. En jij, jij zit dan lekker in je luie stoel de herhaling van RTL Boulevard te kijken. Dus, alsjeblieft, bemoei je er niet mee okay?!
8. Hoe kan je nou géén zin hebben in een toetje?
Kijk, ik ben niet boos dat je geen bakje vla wilt hoor. Het is zeker gezonder om het te laten staan. Ik vraag me alleen af hóe dat in hemelsnaam mogelijk is, dat is alles. Je hebt de optie om een toetje te eten zonder je schuldig te voelen, zonder ook maar enig benul te hebben van de rotzooi die erin zit en zonder je te beseffen dat die rotzooi een mega effect zal hebben op de mogelijkheid je dijen in die nieuwe broek te proppen. En nog zeg je “ik hoef niets”? Hulde voor jou, jij bent mijn held!
Maar goed, niemand heeft beweerd dat het allemaal makkelijk zou zijn. Dus, ondanks alle drama, zet ik mijn tanden op elkaar, bijt ik af en toe mijn tong af en ga ik gewoon stug door. Ik blijf gezond eten op tafel zetten en smeken of ze het alsjeblieft op willen eten. Net zolang ze echt voor zich zelf kunnen beslissen hoeveel ze moeten eten. En dan, als ze een paar maanden op zichzelf wonen en langzaam maar zeker de kilo’s eraan komen gaan we samen vol zelfmedelijden op de bank een emmertje Ben & Jerry’s leegeten.
Mijn kinderen zijn gelukkig niet de moeilijkste eters, maar vooral dochterlief wil nog wel eens zeggen dat ze het eten dat ik voorzet niet lust.
Mijn standaard antwoord is dan altijd: “geeft niet hoor, je hoeft het niet lekker te vinden, als je het maar op eet.”
Bij mij werkt het meestal wel, zelfs bij mee-etende vriendjes en vriendinnetjes, die eten van schrik toch een paar hapjes op.