Ik zie een moeder lopen met een peuter aan de hand en haar andere hand duwt een kinderwagen. De peuter schreeuwt: IK GA NIET MET JOU MEE!!! maar wordt gedwongen mee te lopen terwijl die klote kinderwagen niet met één hand te duwen is.
Terwijl ik haar passeer bedenk ik allerlei lieve en bemoedigende woorden. Ik heb een beetje medelijden met haar. Ik weet hoe het voelt.
Maar hoe graag ik haar een hart onder de riem wil steken, kan ik eigenlijk alleen maar de waarheid zeggen.
En die waarheid sucks, big time.
Want zo zal het de komende jaren nog veel vaker gaan. En het gaat niet zoals jij het wilt, zoals jij het voor ogen hebt. Er is er altijd wel één die het op een krijsen zet midden in de supermarkt, of in de wachtrij bij het gemeentehuis.
Er zijn dagen dat je je peuter de hele ochtend voor de televisie zet. Zodat je even alleen kunt douchen, even die Netflix serie kunt afkijken, even warme koffie kunt drinken of gewoon even je krantje kunt lezen. Voel je niet schuldig, wij loedermoeders doen het allemaal.
Ook zijn er momenten dat je je kerel niet luchten kunt. Wat moet je met die vent? Er zijn dagen dat het voelt alsof je er een kleuter bij hebt. Ook al zou je het liefst slapen, dat één keer in de maand seksen doe je toch maar weer, al is het maar om weer voor even van die hitsige blikken af te zijn.
Soms voelt het alsof je letterlijk aan het verzuipen bent. Je weet niet hoe je het hoofd boven water moet houden, want die koters blijven aan je trekken. Je schip zinkt, met man en macht.
Toch weet ik van horen zeggen dat er weer betere tijden komen.
Dat je je kinderen niet meer mee hoeft te nemen naar de supermarkt omdat ze wel even alleen thuis kunnen blijven.
Dat je je vent weer als een goddelijke kerel ziet en je hem het liefst midden op de dag het bed in wilt sleuren en niet alleen om stiekem paaseieren te eten.
En dat schip dat zinkt? Dat zal op een dag weer een cruiseschip zijn, met jou als kapitein.
Ze leefden nog lang en gelukkig. Tot die tijd… Succes!
Comments are closed.