Iedereen heeft weleens zo’n dag waarop hij beter in bed had kunnen blijven liggen. Met ouderschap werkt dat eigenlijk niet heel anders. Soms gaat het fantastisch, maar een andere keer doe je iets waardoor je jaren later nog steeds zit opgezadeld met torenhoog schuldgevoel…
Merel van lotuswritings.nl stuurde ons haar loedermoeder momentje toe… Arm kind, voor eeuwig getraumatiseerd.
‘Morgen is het piratenfeest op school, weet je nog?’ merk ik enthousiast tegen onze oudste op. Ze was een jaar of zeven, net in de fase dat schaamte af en toe een rol begin te spelen. ‘Vergeten,’ reageert ze, ‘maar ik wil eigenlijk helemaal niet verkleed naar school. Bovendien, ik haat piraten.’ Ik herken haar houding van vroeger, van mezelf, maar vind het aan de andere kant zonde dat ze zich laat tegenhouden door schaamtegevoel. Na een paar enthousiaste carnavalsjaren weet ik inmiddels als geen ander hoe leuk verkleden kan zijn en dat geef ik haar graag mee.
Ik aai door haar zachte, donkerbruine krullen. ‘Lieverd, je hoeft geen piraat te zijn. Prinses mag ook als je wilt?’ Dat kan nog net haar goedkeuring wegdragen. Ze kijkt me aan knikt. Die middag scharrelen we in de verkleedkist een mooie outfit bij elkaar en de volgende ochtend kleedt ze zich mooi aan. Ik hang een nepparelketting om haar nek, breng wat make-up aan (het is immers feest!) en zet een tiara op haar hoofd. Eerlijk is eerlijk, het staat werkelijk schitterend!
Door alle commotie haasten we ons rot. We hebben slechts vijf minuten op de klok en moeten nog zeven minuten rijden. We rennen dan ook door de openstaande deuren hijgend de school binnen. Tot onze verbazing zien we een luizenmoeder in de gang staan. Zenuwachtig gluurt dochterlief door het raam. Ze trekt aan mijn arm. ‘Mama, niemand is verkleed!’ fluistert ze zacht tegen me. Bedremmeld staart ze naar haar voeten. Ze heeft vast verkeerd gekeken, denk ik nog optimistisch. ‘Wat zie jij er mooi uit!’ reageert de luizenmoeder. ‘Ja voor het piratenfeest,’ glunder ik – volslagen blind voor de pedagogische ramp die zich voor mijn voeten voltrekt. ‘Oei! Dat is volgende week,’ antwoordt de moeder terug.
Stilte. Volgende week? Hoe kon ik zo misplaatst trots zijn op mezelf? Ik voelde me eindelijk ook eens zo’n fantastische, punctuele moeder die ondanks studiedrukte toch had onthouden dat vandaag het schoolfeest was. Niet dus. ‘Wil je niet gewoon zo de klas in?’ probeer ik nog. Ze is echter onverbiddelijk. Met schaamrood op mijn kaken rij ik zo snel als ik kan heen en weer om haar normale kleding op te halen. Ze accepteert mijn excuses, maar tot op de dag van vandaag controleert ze mijn beweringen rondom verkleedpartijen op school persoonlijk en driedubbel. Maar dat klopt zonder uitzondering echt. Want die blik op haar gezicht vergeet ik nooit meer!
Comments are closed.