Daar zit ik weer, maar nu voor het laatst. Altijd weer een uitdaging om met mijn stuiterende tweeling ergens op tijd te zijn voor een afspraak. “Zo!” Twee strenge bruine ogen kijken me strak aan vanachter een bureau. “Hoe bevalt het moederschap?” Daar gaan we weer.
Het moederschap, bedoelt u daarmee het dagelijks achter het behang proberen te plakken van deze twee kleine monstertjes? Die de hele dag door “mama”, “mama”, “mama” roepen (bijna gillen, terwijl ik gewoon naast ze zit), die elkaar de haren uit het hoofd trekken en ik niet weet hoe ik het moet oplossen? Het corrigeren de hele dag? Zeggen dat ze lief tegen elkaar moeten zijn, aansporen om op te ruimen waarbij er niet naar me wordt geluisterd en ik het vervolgens zelf maar opruim omdat door gebroken nachten het me aan energie ontbreekt om er tegenin te gaan? Moederschap, valt daar die hele strijd onder, ’s avonds, om ze naar bed te krijgen? En daarna zelf doodmoe en uitgeput met een glas wijn in de bak zakken, valt dat ook onder het moederschap?
“Ja heel goed hoor! Zijn het geen schatjes?” We kijken samen naar de 2 mannetjes die lief aan het kleuren zijn. Je hoort ze NU niet. “Volgens mij zijn ze voorbeeldig”, vervolgt de mevrouw. Haar ogen hebben inmiddels welgeteld 1x geknipperd en haar blik lijkt iets minder star te worden. Voorbeeldig. Niet vanmiddag toen ik bij de slager binnenkwam en er vanaf de fietsjes voor de deur gegild werd “Je moet een stukkie worst vragen! Mama, niet vergeten ik wil worst!” Met schaamrood op de kaken deed ik mijn bestelling. “Heb je de worst al?” hoorde ik van buiten. Ik keek naar ze en bewoog mijn hand naar beneden. “Beetje rustig jongens” fluisterde ik. Toen ik had afgerekend vroeg de dame achter de toonbank op een heel aardige manier aan de boys buiten “willen jullie een stukje worst?” “Ja dat zeiden we toch al?” riep er eentje terug. Ik kon wel door de grond zakken. Ik pakte de stukjes worst aan en liep naar buiten. “Wat zal ik eens met ze doen…” het ging werkelijk in een fractie van een seconde door me heen.
“En hoe gaat het met eten?” ze kijkt inmiddels richting de curve op het scherm. Ik zie de lijn voor gewicht naar beneden kruipen. “Goed hoor, het zijn geen grote eters maar ze eten bijna alles” zeg ik rustig met een glimlach. Ze eten alles. Eigenlijk het liefst alleen maar patat. Maar ik heb geen zin in discussie. Ik heb er de energie niet voor. Wat is dat toch met patat? Waarom lusten alle kinderen zo graag patat? En ja, omdat ze dat bij mij zo graag eten en ik blij ben dat ze dan in ieder geval iets eten maak ik best vaak patat. In de oven, dat wel, want dat is minder slecht.
Inmiddels zijn we al wat vragen verder en na wat testjes wordt het tijd om af te sluiten. “Hebben jullie zin om naar school te gaan?” Of zij zin hebben om naar school te gaan? IK heb er zin in! Eindelijk wat tijd voor mezelf. ’s Morgens complete rust in huis. In mijn eentje boodschappen doen, rustig even mijn email checken en uitgebreid lunchen want natuurlijk blijven ze over op school. Ik ga mezelf echt niet uit de naad haasten en heen en weer rijden naar school om vervolgens 20 minuten de tijd te hebben om thuis met ze te eten. Begin van de middag thee drinken bij de buurvrouw. Of op een heel stout moment een wijntje… Oooohhh wat lijkt me dat heerlijk. De jongens knikken wanneer de vraag gesteld wordt. Wat een beleefde mannetjes.
Comments are closed.