Eindelijk heb ik me er dan toe kunnen zetten. Eindelijk, na al die jaren van zeggen dat ik het zou gaan doen heb ik het gedaan; ik heb een abonnement genomen op de sportschool. Deze loedermoeder brengt haar kinderen naar de opvang en gaat zelf sporten.
Ik ga de stad in om een hip pakje te scoren want hé, ik moet er natuurlijk wel een beetje 2015 bijlopen en die broek anno 2005 met witte aerobic schoenen; dat kan écht niet meer. Als ik aan het passen ben en in de spiegel kijk vind ik dat ik er best mag zijn en ik denk dat ik niet zal opvallen tussen al die sportieve persoontjes.
Met opgeheven hoofd loop ik een week later de sportschool binnen alsof ik al jaren niets anders doe. Maar dan. Het verdomde hekje gaat niet open. Ik kijk naar de jongen achter de bar verderop en laat mijn pasje zien. Hij wijst naar het hekje en ik gebaar dat het niet open gaat. Achter mij staat inmiddels een mede-sportster die het pasje uit mijn handen pakt en het voor een lezertje houdt. Ping, het hekje gaat open. Zo dat is alvast een goede binnenkomer. Met een ietwat gekleurd gezicht ga ik op zoek naar de lockers.
Een kwartier later sta ik eindelijk op een loopband, klungelig te drukken op verschillende knopjes op het display voor me. “Kan iemand me even komen uitleggen hoe dit werkt?!?” denk ik maar zeg ik natuurlijk niet hardop. Ik wil aan niemand laten merken dat ik sportschool-vreemd ben, no way! Er zou een handleiding voorhanden moeten zijn voor een bezoek aan de sportschool en laat ze daar ook in opnemen dat je een hangslotje mee moet nemen om een locker op slot te doen. Wist ik niet en ik wind me er vreselijk over op dat ik nu met een plastic zakje van de Appie met daarin mijn spullen door de sportschool slenter. Whahahaaaaa!!!! De band begint als een dolle te draaien en ik kan nog net wat stappen zetten zodat ik niet achter de band op de grond lig. Shoot! Ik doe alsof niemand het ziet. Nee joh, niemand heeft het gezien. Natuurlijk niet, iedereen is hier alleen maar met zichzelf bezig. Ik denk dat ik hem heb, de band draait op een snelheid die ik bij kan houden. Pffff wat een gedoe.
“Hi!” Naast me komt het meisje van het hekje op zo’n zelfde band staan. Ik til mijn hand op en glimlach zodat ik niet half buiten adem gedag hoef te zeggen. Behendig bedient ze de knoppen op het display voor zich en binnen no time rent ze soepeltjes mee. “Eerste keer hier?” Ze kijkt me vragend aan. Ik knik terwijl ik jaloers naar haar lijf kijk. En naar haar schoenen, die zijn echt cool. Die broek trouwens ook, wat staat die waanzinnig goed. Ja, ooit was ik ook 20. Ofzo. “Kindjes op kinderdagverblijf?” Weer knik ik. Is het zo overduidelijk? Ik kijk naar beneden, naar mijn buik. Ja die buik. Overduidelijk. “Ik dacht al, dat is vast zo’n moedertje die na de zwangerschap van de extra kilo’s af wil” zegt ze terwijl ze lacht en de oortjes van haar telefoon in haar oren stopt. Gnegnegne. Ik glimlach maar van binnen borrel ik. Kan ik ongemerkt die band van haar stop zetten?
Ik hou wijselijk mijn mond, ik weet dat dat in dit soort situaties beter is. Het heeft geen zin om haar uit te leggen dat het bijna vier jaar geleden is dat ik bevallen ben en dat het bij mij geen zwangerschapskilo’s meer zijn maar dat het gewoon blijvend vet is. Dat ik dat nou eenmaal niet meer kwijtraak omdat ik bijna 20 jaar ouder ben dan dat zij is. Dat ik ook ooit zo slank was als zij nu is. Dat ik haar over een jaar of 15 nog wel een keer wil spreken, als zíj haar zwangerschapskilo’s probeert kwijt te raken in de sportschool.
Mijn sessie op de loopband is inmiddels aan het einde gekomen. Mijn spieren doen zeer en ik strompel een soort van naar een fiets. “Hoi! Heb je zin om mee te doen met een circuitje?” vraagt een van de medewerkers van de sportschool. “Nee, ik moet zo meteen mijn kinderen van het kinderdagverblijf halen dus ik red dat niet” zeg ik hem. Die jongen blijft even stilstaan, lijkt me van top tot teen te bekijken en vervolgt: “Wist je dat we op woensdagochtend speciale lessen hebben voor voor moeders die hun zwangerschapskilo’s kwijt willen?” Ik glimlach en zeg dat ik dat niet wist.
Goed. Ik ben klaar voor vandaag. Deze moeder gaat nu naar huis, met haar zwangerschapskilo’s.
Ohhh echt zo herkenbaar! hahaha… dat poortje, die loopband, die meid met dat strakke kontje naast je op de loopband…