“Wanneer begint de zomervakantie eigenlijk?” Een vraag die mij vorige week gesteld werd en ik kon er geen antwoord op geven.
Mijn hoofd ontploft inmiddels van alle gesprekken (helaas geen gemiddelde doorsnee kinderen hier), schoonmaak briefjes en klasbord berichten. Ik ben allang blij wanneer ik ze voor de bel op school heb en het me ook weer lukt om ze op tijd op te halen.
Ooit had ik het allemaal op een rijtje. Ik wist wie er bij mijn kind in de klas zat, ik wist welke ouder er bij het kind hoorde. Van de meeste wist ik zelfs hun huis te vinden. Ik wist wanneer de studiedagen waren en wanneer de vakantie begon. Maar bij kind nummer drie heb ik het opgegeven. Het lukt me simpelweg niet meer om het allemaal bij te houden.
Mijn hoofd zit vol, mijn hart stoomt over, mijn energie staat laag.
Er zullen gerust moeders zijn die mij een slappeling vinden, maar ik ben er zeker van dat het merendeel in hetzelfde schuitje zit. Sommige dingen moet je gewoon loslaten, of opgeven, hoe je het ook noemen wil.
Die verrekte babyboeken bijvoorbeeld. Ik heb er één, fancy gescrapt en al, voor de oudste. De rest ontvangt een geheugenschijf met 80GB aan afbeeldingen samen met een plastic Ikea bak vol met knutselzooi. Laat staan dat ik ze kan vertellen hoe al die klasgenootjes op die klassenfoto heten.
En het is goed. Want ondanks dat mijn hoofd vol zit, mijn hart overstroomt, mijn energie laag staat en ik het allemaal niet op een rijtje heb, is het bijna vakantie. Who cares wanneer die precies begint, want na twee weken met de bloedjes thuis, wensen we allemaal weer dat het nieuwe schooljaar van start gaat.
Comments are closed.