Mobieltje voor je kind

Een mobiele telefoon in combinatie met kind, een reden voor veel mensen om meteen een oordeel te vellen. Je zou je kinderen verpesten, verkeerde gewoonten aanleren en ze ontwikkelen minder sociale vaardigheden. 

Nu ben ik verslaafd aan mijn telefoon. En ik bedoel echt verslaafd, ik kan gewoon niet zonder. Als ik hem vergeet of dreig te vergeten dan ga ik al zweten en lijkt het alsof ik alles dubbel zie. Ik word al nerveus als hij ligt op te laden omdat hij dan ver weg ligt en ja, ’s nachts ligt hij onder m’n kussen omdat ik geen nachtkastje heb. Slecht? Het zal vast. Maar ik zou gewoon niet weten wat ik zonder moet.

Mijn kinderen (tweeling) hebben altijd ruzie over mijn telefoon. Eigenlijk wil ik helemaal niet dat ze er spelletjes op spelen, niet omdat ik niet wil dat ze spelletjes doen maar ik wil gewoon mijn telefoon niet uit handen geven. Straks wissen ze iets of laten ze hem vallen, ik word al niet goed als ik er aan denk! En dus heb ik voor beide kids een telefoon gekocht. Zonder sim-kaart uiteraard, dus ze kunnen er alleen mee spelen als er WiFi is. 

Nu dat een beetje bekend is in mijn vriendenkring en familie worden we overladen met reacties. En die zijn niet zoet. Waarom heeft iedereen toch altijd iets over een ander te zeggen? Doen zij het zelf zo veel beter? Ik ken genoeg mensen doe hun kinderen voor de televisie laten eten en waarvan de kinderen elke dag bakjes vol met snoep krijgen. Daar denk ik ook van alles van, maar zeg ik het ook? Nee. 

Als we weer eens met z’n allen bij opa en oma zijn en de kleinste kleinkinderen eten patat voor de televisie zitten onze mannetjes hangerig bij de volwassenen aan tafel. Nijntje, die tijd hebben ze wel gehad maar de kleintjes zijn in de meerderheid dus dat is waar ze het mee moeten doen. Ik ben het gehang zat. “Willen jullie spelletje doen op de telefoon?” “Jaaaa” roepen ze. “Zo, jij eentje en jij ook eentje. Ga maar lekker daar op de grond zitten”. Je bent een loedermoeder of niet en deze loedermoeder wil even rustig eten.