Heerlijk om in het weekend lekker lang in bed te liggen; doordeweeks ook trouwens. Helaas gaat dat niet elke dag lukken, maar ik neem het er nog van, als de jongens straks naar school gaan is het echt voorbij met dat geluier en geknuffel in de ochtend.
Dat de jongens dat ook zo heerlijk vinden ligt overigens niet aan het geknuffel en geteuter van mij maar aan de iPad. Ze kijken filmpjes of spelen spelletjes, ik knuffel ze. Om het kwartier wordt degene naast me het zat, dat gefriemel aan die blonde lokken en gekriebel in zijn nek en wordt er van plek gewisseld.
“Mam wanneer ga je er nou uit?” klinkt het bijna dwingend. “Ik ga zo” zeg ik als ik verder doezel. Het geluid van de iPad gaat steeds harder en alhoewel het me irriteert zeg ik er niets van. Zo nu en dan neem ik een slok thee uit de mok die manlief elke ochtend op het nachtkastje zet.
En dan komt het, dat ene zinnetje. “Mam ik heb zo’n honger….” Shit nu moet ik toch echt in actie komen. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is: 10.00u! Dat ik zelf regelmatig het ontbijt oversla wil niet zeggen dat ik mijn kinderen dat ook maar moet laten doen. Ok, gebeurt wel vaak, toch.
Ik gooi mijn benen onder de dekens vandaan en sta rechtop naast het bed. “Zo jongens ik ga douchen!” roep ik opgewekt alsof het mijn eigen idee is. Eenmaal onder de douche komt 1 van de boys de badkamer binnen. “Mam ik heb echt zo’n honger, kun je een beetje door-douchen?” “Jaja!” roep ik hem en ik besluit ook werkelijk een beetje vaart te maken.
Als ik me sta af te drogen komt de ander binnen. “Mam ik heb zo’n buikpijn, mag ik alsjeblieft iets eten?” Het is toch echt té erg, dat mijn kinderen tig keer moeten vragen of ze alsjeblieft mogen eten! Ik besluit het föhnen van mijn haar uit te stellen en spring in mijn huispakkie. Hoe ga ik vandaag mijn schuldgevoel weer afkopen? Ik geef ze wel een boterhammetje extra. Met chocopasta.
Comments are closed.